آیا ممکن است چشم به تحمل پیوند سلولهای جزایر در دیابت نوع 1 کمک کند؟
اول فوریه 2019 - دانشمندان در تحقیقات آزمایشگاهی و پیش بالینی پیوند جزایر نشان دادند که جزایر پیوند شده در چشم می توانند زنده مانده و در مدت طولانی بدون استفاده ی پیوسته از داروهای سرکوبگر ایمنی، عملکرد خود را حفظ کنند. علاوه بر این، پیوند های اولیه ی سلولهای جزایر در داخل چشم ممکن است به تحمل ایمنی محیطی درازمدت برای قرار دادن سلولهای جزایر در سایت های دیگر پیوند، کمک کند.
گفته می شود که چشم ها پنجره ای به روح هستند، اما بر اساس تحقیقات موسسه تحقیقات دیابت (DRI) در دانشکده ی پزشکی میامی میلر، آنها می توانند راه را برای یافتن روش هایی جدید برای رسیدن به تحمل ایمنی در برابر جزایر پیوند شده در دیابت نوع 1 باز کنند. یافته های این تحقیق در روز 31 ژانویه در مجله ی دیابتولوژی منتشر شده است. این مطالعه بر روی مدل های تجربی و پیش بالینی دیابت (غیر انسانی) انجام شد.
در دیابت نوع یک (T1D)، سلولهای تولید کننده انسولین در جزایر پانکراس به واسطه حمله ی اشتباه سیستم ایمنی بدن نابود شده و بیماران برای کنترل قند خون خود به رژیم روزانه ی تزریق انسولین نیازمند می شوند. همانطور که دانشمندان DRI می گویند، پیوند سلولهای جزایر، توانایی تولید طبیعی انسولین را به افراد مبتلا به دیابت نوع 1 باز می گرداند. با این حال، بیمارانی که این پیوند را دریافت می کنند، برای جلوگیری از رد سلول های اهدا شده، نیاز به مصرف مدام العمر داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی دارند. استفاده ی طولانی مدت از داروهای ضد رد پیوند نه تنها عوارض جانبی جدی را بهمراه دارد، بلکه علی رغم استفاده از این عوامل، حمله ایمنی به جزایر پیوند شده هنوز هم ادامه می یابد. دانشمندان DRI در حال تحقیق برای یافتن راه هایی برای کاهش یا حذف نیاز به داروهای ضد رد پیوند هستند. این یکی از مهمترین چالش های تحقیقاتی بر سر راه درمان بیولوژیکT1D است.
با استفاده از رویکردی که قبلا توسط پیشگامان این روش: پرفسور Midhat Abdulredaاستادیار جراحیDRI، و پرفسور Per-Olof Berggrenو پرفسور Mary Lou Held استاد جراحی DRI و مدیر مرکز تحقیقات دیابت و اندوکرینولوژی رولف لوفت، در موسسه ی کارولینسکا در استکهلم، ابداع شده بود، جزایر پیوندی در داخل اتاق قدامی چشم گیرندگان آزمایشگاهی و پیش بالینی قرار داده شد. محققان گروه دیگری از جزایر اهدا شده را در کلیه ها قرار دادند. هر دو گروه به طور موقت با anti-CD154/CD40L blocking antibody در حوالی زمان پیوند درمان شدند. این آنتی بادی از تعامل بین مولکول های خاص (CD40-CD40L) بر روی سطح سلول های سیستم ایمنی که نقشی کلیدی در رد پیوند ایفا می کنند، جلوگیری می کند. محققین DRI به طور خاص بر این مسیر ایمنی متمرکز شدند، زیرا به خصوص برای پیوند جزایر نتایج امیدوار کننده ای داشته است.
پس از انجام پیوند اولیه و تجویز درمان با آنتی بادی، محققان سپس پیوند جزایر دیگری را درون کلیه های گروه آزمایشگاهی دریافت کننده قرار دادند تا هر گونه تاثیر بالقوه ی این روش را بر تحمل ایمنی در یک محل دیگر در بدن ارزیابی کنند.
در هر دو گروه دریافت کننده ی پیوند - کسانی که پیوند اولیه را در چشم یا کلیه همراه با درمان کوتاه مدت با آنتی بادی ضد CD154 دریافت کرده بودند - نتایج نشان دهنده ی بقای جزایر پیوند شده به مدت بیش از 300 روز بدون استفاده از داروهای سرکوبگر ایمنی بود. به طور قابل توجهی در گروهی که در ابتدا پیوند جزایر را در چشم دریافت کرده بودند، بیش از 70 درصد سلولهای جزایر پیوند شده ی دوم در کلیه، برای بیش از 400 روز بدون ادامه ی سرکوب ایمنی سالم ماندند، در مقایسه با بقای 30 درصد از سلولهای جزایر در دریافت کنندگانی، که در ابتدا سلولهای جزایر در کلیه های آنها پیوند شده بود. ادامه ی مطالعات بر روی مدل پیش بالینی نشان داد که آنتی بادی اختصاصی علیه سلولهای اهدا شده در خون، کاهش یافته و تحمل ایمنی محیطی افزایش یافته است که مطابق با نتایج آزمایشگاهی بود.
یافته های اولیه در این مدل های تحقیقاتی دیابت نشان دهنده ی ایجاد تحمل ایمنی نسبت به جزایر پیوند شده و بقای درازمدت آنها پس از توقف درمان ضد رد پیوند است. دکتر Abdulreda گفت: آزمایشات بیشتر بر روی افراد برای تأیید استفاده از این رویکرد برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1، ضروری است.
به گفته دکتر Berggren، این رویکرد ممکن است تاثیر مثبتی بر موفقیت پیوند جزایر برای درمان دیابت در آینده داشته باشد.
منبع و سایت خبر:
Diabetologia, 2019; DOI: 10.1007/s00125-019-4814-4
www.sciencedaily.com/releases/2019/02/190201085634.htm